மண்ணை தீண்டாமல்
என்னை தீண்டிய
மழைத்துளிகள்
கண்ணை மட்டும்
தழுவாமல் போன
காலைத்தென்றல்
வாசல் கடந்தால்
வருகை தரும்
வெய்யில் வருடல்
உறவும் உரிமையும்
மாயைகளாய் மாற்றும்
மழலை சிரிப்பு
எதையும் உணராது
நிற்காமல் போனால்
பாவமல்லவா
தினம் தினம்
இப்படித்தான்
என்னிடம் பேச
கடவுள் வருகிறார்
நேற்று வரை
நான் ரசித்த இசை
இன்று
தூரத்தில் ஒலிக்கிறது
காற்றும் காலமும்
எனை நீங்கி போகும்
மாயங்கள் ஏனோ
நான் காண்கிறேன்
முன்போ என்னை
வாட்டி வதைத்த கண்ணீர்
புரியாத ஆனந்தத்துடன்
தடைகளை உடைத்து
வர துடிக்கிறது
வலிகள் எல்லாம்
பொய்யாய் போனது
எரிபொருளாய் இருந்த
உயிரில் இன்று
ஒரு வைரம் தோன்றியது
கனவுகள் என்னுள்
கரைந்து போக
கடவுளின் கனவில்
நானும் கரைகிறேன்
கேள்விகள் எல்லாம்
மெல்லமாய் மறைய
விடைகளின் விடியல்
என் உயிரின் உள்ளே
நகர்ந்து போ வானமே
உன்னை தொட்டு விடுவேன்
நின்று விடு மழையே
உன்னை நனைத்து விடுவேன்
தீர்ந்து விடு கண்ணீரே
வாழ்வில் ஒரு குறையில்லை
ஓய்ந்து விடு மனமே
உயிரில் இனி பிழையில்லை
கேட்கிறது கேட்கிறது
அந்த நிலவில் ஒரு பாடல்
இந்த இரவின் சப்தம் ஓயுமா
நானும் நிலவுடன் பாட வேண்டும்
சிரிக்கிறது சிரிக்கிறது
மரங்கள் எல்லாம் எனை நோக்கி
இந்த காலடி சப்தங்கள் ஓயுமா
நானும் மரங்களுடன் சிரிக்க வேண்டும்
அழைக்கிறது அழைக்கிறது
வானம் என் பேர் சொல்லி
இந்த காற்று கொஞ்சம் ஓயுமா
நானும் வானை அழைக்க வேண்டும்
சொல்கிறது சொல்கிறது
உயிரும் எனக்குள் ஏதோ
இந்த மனமும் கொஞ்சம் ஓயுமா
நானும் உயிருடன் பேச வேண்டும்
என் 100வது கவிதையை போலவே என் 200வது கவிதையும் என் மனம் பறித்த குட்டி கவிதை(ரீமா)க்கு சமர்ப்பணம் 🙂 (தலைப்பை சொன்ன ரீமாவின் விசிறியான ஜனாவுக்கு நன்றி…)
புகைப்படம் மட்டும் பார்த்தாலும்
உன் சிரிப்பின் தூய்மை
மறையவில்லை
ஒலியாய் மட்டும் வந்தாலும்
உன் குரலின் இனிமை
குறையவில்லை
தூதாய் மட்டும் கேட்டாலும்
உன் செய்கை இன்றும்
அலுக்கவில்லை
நாட்கள் உன்னை வளர்த்தாலும்
உன் நினைவுகள் உன்னை
வளர்க்கவில்லை
வாகனத்தின்
கண்ணாடி திரையின் பின்
என்னை பார்த்து
சிரித்தது குழந்தை
நிறம் மறைத்த முகம்
மனதில் முழுமை கண்டதால்
மனதை முழுமை செய்ததா
மனம் லேசாக
உடன்வந்த நீலம்
என்னுயிர் தோழி
புரியாத தென்றல்
ஏனோ பிடித்த ஊதா
கேலி செய்யும் தங்கை
கோபம் கலந்த அன்பால்
குழப்பி சென்ற பழுப்பு
சண்டை போடும் அண்ணன்
சற்று பயந்தும்
மறுக்க முடியா சிவப்பு
கரம் கொடுக்கும் தந்தை
வாழ்ந்த போதும் வீழ்ந்த போதும்
ஓயாத சூரிய மஞ்சள்
வரம் கொடுக்கும் தாய்
நிறங்கள் எல்லாம்
வெளிகொடுத்த வெள்ளை
நான் உணர்ந்த பாசம்
வானம் தொலைத்த வானவில்லை
மனதில் வரைந்து வைத்தேன்
இருளில் அதை மிகை செய்தேன்
அந்த வானம் மின்னி நின்றதா
என்னை
குழந்தையாக
நினைவில் கொண்டு
சிரித்ததில் கண்டேன்
குழந்தையாக
உன்னை
மலர் ஒன்று
கண்ணை பரித்ததிலே
மேகக்கூட்டம்
வானை மறைத்ததிலே
கனவொன்றை
நினைவூட்டும் காட்சியிலே
மழையும் மழலையும்
மனதை வருடி சென்றதிலே
வடிவத்தால் வரிகளால்
இசையொன்று உயிரில் கலந்ததிலே
மனத்தடையை
உடைத்து வழிந்த நீரினிலே
காரணம் புரியும் முன்
இதழ்கள் கண்ட விரிவினிலே
அச்சம் பொழிந்த சாரலில்
காக்கும் அன்பெனும் குடையிலே
பாராமல் வந்த நிகழ்வொன்று
பதித்து சென்ற குழப்பத்திலே
விடைகள் ஆயிரம் சூழ
வினா தேடி கரைந்ததிலே
நெஞ்சம் தேட மறுத்த பொருள்
நான் அறிய மறந்த பொருள்
